even geen freubelzin gehad

Het is weer even geleden dat ik jullie iets heb laten zien. Normaal plaats ik minimaal 1x per week wel iets op mijn blog. Soms zelfs wel vaker, maar afgelopen week had ik totaal geen puf om te freubelen. Daar is natuurlijk een reden voor. Betsie, mijn paard, was ongeveer 2 weken geleden kreupel. Ze liep wat moeilijk, maar een paar dagen later was het weer voorbij. Dus ik ging ervan uit dat ze misgestapt was of zoiets. Totdat ik vorige week dinsdag een telefoontje kreeg van het pension waar ze staat dat ze toch wel weer erg kreupel was. De dierenarts moest woensdag toch bij het pension zijn en zou meteen even naar haar kijken. Die belde mij woensdagmiddag op om te vertellen dat hij dacht dat ze misschien artrose heeft. Maar voor de zekerheid wilde hij foto's maken. Omdat ik zelf geen paardentrailer heb meteen een mobiele fotoservice kunnen regelen en die konden donderdagochtend al bij het pension komen. Ik hoopte dat het niks ergs zou zijn, maar op de foto's was toch te zien dat Betsie in een redelijk vergevorderd stadium artrose heeft. Er waren ook een paar stukjes los bot, maar die kunnen ook losgeschoten zijn door een klap van een ander paard. Je kon ook echt zien dat ze pijn had en moeite had om te lopen. De foto's moesten worden doorgestuurd naar de dierenarts en daar zou ik uitslag van krijgen en wat ie er aan zou willen doen. Pas vrijdag tegen het eind van de ochtend belde de dierenarts me om te vertellen dat het er niet zo goed uit zag. Er zijn 4 klassen bij artrose (1 is heel goed en 4 is heel slecht). Betsie valt al in klasse 4. Een operatie zou mogelijk zijn, maar er moest dan behoorlijk was weggehaald worden. Als 1e wilde hij proberen Betsie een pijnstiller en ontstekingsremmer te geven. Die ben ik meteen vrijdagmiddag gaan ophalen. Met het pension kon ik gelukkig regelen dat zij Betsie 2x per dag haar medicijnen zouden geven. Vrijdagmiddag heb ik haar zelf de 1e keer gegeven. Ze had nog steeds veel pijn en kon bijna niet lopen. Zaterdag durfde ik gewoon niet naar haar toe, omdat ik bang was dat de medicijnen niet aan zouden slaan. Jullie begrijpen dat dit allemaal behoorlijk heftig was. Heb er ook slecht van geslapen en behoorlijk wat traantjes gelaten. Zondagochtend ben ik samen met Arno naar het pension gereden. Nog nooit vond ik het zo moeilijk om naar haar toe te gaan.

Maar toen we bij het pension aankwamen, kwam de eigenaresse meteen naar ons toe. Ze vertelde dat de medicijnen hun werk deden en goed. Vanaf vrijdagavond liep ze al beter en ze at weer goed. Jullie willen niet weten hoe opgelucht ik toen was om dat te horen. Ben meteen naar Betsie toe gegaan. Ze was weer vrolijk en riep naar me. Ze had de emmer met voer zo leeg en ze liep lekker de wei in om weer verder te eten.

We zijn er nog niet. Over 1,5 week moeten we de hoeveelheid medicijnen af gaan bouwen en dan kijken of ze nog net zo loopt als nu. Maar voor nu ben ik blij dat de medicijnen aanslaan. Mijn freubelzin is weer terug, dus ik laat jullie snel weer iets zien.